Wieś Cobilitz została założona około 1300 roku. Kobylice wzmiankowane były jako Kobelice, Kobllicz, a także pod niemiecką nazwą Kobelwitz. Pierwotnie powstały jako wieś kmieca, a w 1865 roku powstał tu majątek (bez zabudowy folwarcznej). Wówczas we wsi było 13 kmieci, 5 zagrodników i 33 chałupników. Kobylice położone są w województwie opolskim, w powiecie kędzierzyńsko-kozielskim, w gminie Cisek. Za Wikipedią: „Wieś położona na terenie zalewowym”.

Cegielnia

Na starych mapach z 1884 roku widać, że w wiosce znajdowały się dwie cegielnie. Jedna z nich mieściła się w miejscu obecnej żwirowni, natomiast drugą możemy znaleźć w tym samym miejscu co dzisiaj. Obie wówczas posiadały po jednym kominie. Na temat dawnych cegielni brak informacji.

Mapa Kobylic z 1884 roku. Widać na niej dwie cegielnie (mają po jednym kominie).

Mapa Kobylic z 1936 roku. Nie istnieje już druga cegielnia, a pierwsza ma dwa kominy.

Wiadomo natomiast, że w 1918 roku powstała nowa cegielnia. Najprawdopodobniej na ruinach starej. Wybudował ją Edward Wolf. I była to cegielnia parowa, produkująca cegłę oraz dreny.

Kobylice, 2017 rok. Widok na cegielnię.

Kobylice, produkcja cegły.

Kobylice, produkcja drenów.

Na postawie art. 2 ust. 7 i art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 3 stycznia 1946 r. o przejściu na własność Państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej (Dz. U. R. P. Nr 3, poz. 17), 25 września 1947 roku cegielnia została przejęta przez Państwo.

Cegielnia wyposażona była w nowoczesny piec kręgowy Hoffmana, suszarnię Kellera, kotłownię i pomieszczenia magazynowe. Piec Hoffmana był ulepszany, dzięki temu był w użyciu jeszcze w latach 70- tych XX wieku.

Kobylice, piec kręgowy Hoffmana.

Kobylice, piec kręgowy Hoffmana.

Kobylice, suszarnie Kellera.

Kobylice, suszarnie Kellera.

Kobylice, suszarnie Kellera.

Kolejną modernizację zakład przeszedł w latach 90- tych, kiedy to właścicielem był Henryk Gros z Ciska. Państwo Grosowie wydzierżawili cegielnię pod koniec lat 80- tych ubiegłego wieku. Mimo, iż nie była ich własnością zainwestowali w rozwój firmy sporo pieniędzy. Na początku lat 90- tych nastąpiła prywatyzacja zakładów. Tym samym Henryk Gros stał się pełnoprawnym właścicielem cegielni. Firma zaczęła produkować bardziej popularną cegłę dziurawkę. W sezonie zakład zatrudniał nawet 65 pracowników.

Kobylice, produkcja cegły dziurawki.

W 1996 roku Gros postanowił zainwestować w produkcję kostki brukowej. W tym celu zmodernizował swój zakład (zaciągając 65 tysięcy złotych pożyczki w Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa), przystosowując linię do produkcji kostki. O materiał nie musiał się martwić bo tuż obok cegielni działała żwirownia. Nowoczesna linia była gotowa 5 lipca 1997 roku. Niestety produkcja kostki nigdy nie ruszyła. 8 lipca 1997 roku wielka powódź zalała budynki, doprowadzając cegielnię do ruiny. Najwięksi przedsiębiorcy w gminie Cisek z dnia na dzień stali się bankrutami…

Ktoś powie, że trzeba było się ubezpieczyć. Fakt, właśnie wygasała polisa na część istniejących budynków. Do firmy zajechał nawet agent ubezpieczeniowy, aby omówić warunki nowego ubezpieczenia. Właściciel jednak nie zdążył podpisać umowy, a majątek znalazł się pod wodą. Henryk Gros przez długie lata sądził się z władzami województwa o odszkodowanie. Uważał, że państwo winne jest mu zadośćuczynienie za poniesione straty, ponieważ wieś leży na terenie zalewowym. Nie znam finału sprawy ale sądząc po aktualnym stanie dawnych zabudowań cegielni, raczej nie była pomyślna dla poszkodowanego.

Zakład posadowiony jest na działce o powierzchni 2,5 hektara. Budynek fabryki posiada powierzchnię 3000 m². Ostatnia oferta sprzedaży wynosiła 150 000 zł.

Cegielnia wpisana jest do rejestru zabytków.

Budynek dyrekcji cegielni

Nieopodal fabryki znajduje się budynek dyrekcji dawnej cegielni. Jest to dworek (willa) posadowiony na działce o powierzchni 40 arów. Budynek najprawdopodobniej pochodzi z lat 20- tych XX wieku.

Powierzchnia budynku to 350 m². Obiekt posiada trzy kondygnacje, balkon, duży taras z wyjściem na ogród. Wewnątrz budynku znajduje się 17 pomieszczeń (przystosowane jako pokoje) i 4 łazienki, a także duże piwnice i strych. Nie zachowało się żadne wyposażenie, z wyjątkiem oryginalnych drzwi z witrażami w przedsionku oraz drewnianych schodów.

Ostatnia oferta sprzedaży wynosiła 120 000 zł.

Fot. Adam Zbroiński.

Fot. Adam Zbroiński.

 

Opracowała

 Mariola Nagoda (Opolanka z pasją)