O tej historii jest mi niezwykle ciężko pisać. Po pierwsze, dziewczynka dzisiaj byłaby już dojrzałą kobietą. Miałaby 45 lat (2019 r.). Tyle, co ja. Po drugie znałam ją, przyjaźniłyśmy się…

Rodzice Sabinki Schütz mieszkali w Opolu. Mieli już dwóch starszych synów Mariusza i Dariusza, kiedy przytrafiła się im córeczka. Urodziła się 2 października 1974 r. Na chrzcie dostała imiona Sabina Barbara.

Taką Ją pamiętam. Zawsze uśmiechniętą…

Ale zacznijmy od początku. 13 lipca 1983 r. Był to ciepły lipcowy wieczór. Jak co tydzień w środę była msza dla dzieci, w której i ja wzięłam udział.

Kartka z kalendarza z tego feralnego dnia.

I jak co tydzień pożegnałam się z koleżankami i udałam się do domu. Mieszkałam wówczas na osiedlu, w blokach przy ul. Chmielowickiej. Moi dziadkowie wyjechali do Niemiec i w najbliższym czasie miałam przeprowadzić się do ich domu jednorodzinnego przy ul. Prószkowskiej. Rozmawiałyśmy dużo na ten temat z Sabinką. Chodziłyśmy do jednej klasy. Siedziałyśmy w jednej ławce. Cieszyła się, że nie będzie musiała sama wracać ze szkoły, że chociaż do kościoła pokonamy tę drogę razem. Potem ja pójdę prosto główną ulicą, mijając jednostkę wojskową, a Ona skręci w lewo, w polną drogę, która była skrótem do Jej domu i jedyną sensowną drogą do szkoły, kościoła czy sklepu. Do Jej domu, który znajdował się przy ul. Krapkowickiej, można było dostać się także od ulicy Krapkowickiej, ale z tej drogi korzystali tylko zmotoryzowani. Piesi chadzali polną drogą, bo była zdecydowanie krótsza.

Siedziałyśmy razem w jednej ławce… Szkoła Podstawowa nr 10 w Opolu-Szczepanowicach.

Przystąpiłyśmy 29 maja 1983 r. razem do I Komunii Św. w kościele św. Józefa w Opolu-Szczepanowicach.

Tego dnia nic nie zapowiadało tragedii, jaka wydarzy się kilka godzin później. Sabinka nie dotarła do domu. To było dziwne, wręcz nieprawdopodobne, bo Ona nigdy nie spóźniała się, nigdy nie zostawała gdzieś dłużej. Była bardzo obowiązkowa i posłuszna.

Niewiele z tego okresu pamiętam. Sama miałam ledwie 9 lat. Ale pamiętam, że wieczorem było jakieś poruszenie na osiedlu. Mama Sabinki chodziła po sąsiadach i wypytywała, czy ktoś nie widział dziewczynki. Pamiętam, że zdziwiłam się, że tak Ją szuka. No bo jak to zaginęła? Nie wróciła do domu? To się w głowie nie mieściło. Takie rzeczy zdarzały się tylko w filmach i książkach. Niestety w latach 80. XX wieku nie było telefonów komórkowych. Nawet mało kto posiadał stacjonarny. Zdesperowana mama Sabinki zostawiała w drzwiach karteczki z informacją, iż zaginęła córka i prosi o kontakt, ktokolwiek Ją widział.

Minęło kilka godzin, choć ja w pamięci mam, że kilka dni. Znaleziono ciało dziewczynki. Mówiono straszne rzeczy, że została rozebrana, a następnie zgwałcona przez pijanego żołnierza z pobliskiej jednostki wojskowej. Do tej pory nie umiem sobie wyobrazić, jak można zgwałcić kogokolwiek, a co dopiero dziecko?

Ciało dziewczynki znalazł Jej ojciec około 4 nad ranem. Było nagie, zatopione w rowie, niedaleko drogi, którą podążała zmarła. Droga, jak i kościół były widoczne z domu… Sekcja zwłok wykazała, że Sabinka zmarła około północy. Sprawca po okrutnym gwałcie jeszcze żyjącą dziewczynkę wrzucił do rowu wypełnionego wodą i mułem. Tam udusiła się w tym szlamie…

Kolejnym szokiem było, że morderca i gwałciciel nigdy nie odpokutował za swój czyn. Wyobrażacie sobie??? Sprawcą okazał się starszy szeregowy Ryszard K. Niestety nie znam nazwiska, a chętnie ujawniłabym je. Szybko go ujęto, miał podrapaną twarz, bo ofiara broniła się. Miał też zaplamiony mundur. Dowody były oczywiste…

Ryszard K. był wnukiem wysoko postawionego oficera. Załatwiono mu „papiery niepoczytalnego”, a Prokuratura Rejonowa i Wojewódzka sprawę umorzyła. Dodatkowo rodzice Sabinki mieli zakaz rozmawiania o całej tej sprawie. Podobno żaden lekarz w szpitalu w Branicach, dokąd zabrano Ryszarda K., nie badał go. Co dziwne, ekspertyza wykazała jedynie, iż zdarzają się przypadki, że po wypiciu alkoholu traci się poczytalność. Nic nie mówiła, że sprawca jest niepoczytalny. I na tej podstawie umorzono postępowanie.

Pamiętam Sabinkę jako pilną, wzorową uczennicę. Zawsze była miła, grzeczna, uczynna. Mocno wierzyła w Boga. Dużo modliła się. Więcej niż inne dzieci. To Ją wyróżniało. Być może dzisiaj byłaby zakonnicą. Niestety tego już nie dowiemy się…

Sabinka świętą?

Niektórzy chcą wszcząć proces beatyfikacyjny, aby Sabinkę uznać za świętą. Podobno pomogła wielu ludziom, którzy modlili się do Niej. Między innymi ks. prałat Władysław Basista z Katowic uważa, iż 9-letnia męczennica z Opola, która oddała życie w obronie czystości, zasługuje na takie starania. O ile okrutną i niepotrzebną była Jej śmierć, o tyle mam mieszane uczucia, aby z 9-letniego dziecka robić na siłę kult świętych. Uważam, że dzieci same w sobie są już święte, bo są niewinne.

Grób Sabinki, fot. 2012 r.

To właśnie tą drogą przemierzała Sabinka codziennie ze szkoły i kościoła do domu. Sabinkę znaleziono w tym rowie kilkadziesiąt metrów dalej. Dziś miejsce to wygląda zupełnie inaczej.

Krzyż w miejscu tragedii, fot. 2014 r.

Na pogrzeb przyszły tłumy ludzi. Pamiętam, że gdy spuszczano trumnę do grobu, Mama Sabinki omdlała. Do dzisiaj pamiętam płacz tej Kobiety. To był skowyt Matki, która straciła własne dziecko. Wtedy chyba tak naprawdę dotarło do mnie, że nigdy już Jej nie zobaczę, że ta tragedia wydarzyła się naprawdę. I łzy same popłynęły…

Grób Sabinki, fot. z 2016 roku.

W pobliżu tragedii, koło rowu i schodów prowadzących do ul. Prószkowskiej, postawiono drewniany krzyż. Zawsze przy nim są świeże kwiaty i palą się znicze.

Krzyż w miejscu tragedii, fot. 2014 r.

To samo miejsce. Chwilowo nie ma krzyża w związku z przebudową ulicy (wybudowaniem ronda). Fot. 2016 r.

Krzyż w miejscu tragedii. Fot. 2019 r. Już po wybudowaniu ronda.

W 2013 r. krzyż zmienił swoje położenie. Wybudowano bowiem nowy market, a przy okazji do niego nową drogę, łączącą ul. Krapkowicką z rondem przy ul. Prószkowskiej. Tej, która była tak potrzebna wiele lat temu.

Dziś już nie ma już dojścia do rowu. Nie ma też ścieżki, którą przemierzała Sabinka, idąc do domu. W związku z tym krzyż został przeniesiony w pobliżu nowo wybudowanej drogi.

Nowo wybudowana droga łącząca ul. Krapkowicką z rondem przy ul. Prószkowskiej, fot. 2023 r.

Krzyż przy nowo wybudowanej drodze łączącej ul. Krapkowicką z rondem przy ul. Prószkowskiej, fot. 2023 r.

Krzyż upamiętniający tragiczną śmierć Sabinki, fot. 2023 r.

Ps. Podobno gwałciciel dzisiaj ma żonę i dwoje dzieci… Zostawię to bez komentarza. Ale wierzę, że karma wraca…

Dla wszystkich, którzy w komentarzach i wiadomościach wyrażają chęć wznowienia śledztwa, informuję: rodzice Sabiny zrezygnowali z dalszego dochodzenia sprawiedliwości, wybierając spokój. Jeszcze kilka lat temu mieli możliwość powrotu do tej sprawy, jednak zdecydowali się tego nie robić. Świadomość, że życie ich córki nie wróci, a rozdrapywanie ran nie przyniesie ukojenia, skłoniły ich do tej decyzji. Dodatkowo, ze względu na wiek, częste wizyty w sądach byłyby dla nich nadmiernym obciążeniem. Obecnie sprawa jest już przedawniona.

 

Opracowała

 Mariola Nagoda (Opolanka z pasją)