Ród Praschmów znacznie przyczynił się do przebudowy zamku i rozbudowy założenia parkowych. To za sprawą Praschmów zamurowano arkady, a w miejsce wnęk wstawiono okna.
Zabudowane arkady, 2015 r.
Zasypano również fosę, powiększając tym samym plac wokół zamku, na którym założono ogród angielski. W pobliskim Lipnie, Jan Nepomuk założył ogród botaniczny, który do dzisiaj jest celem spacerów okolicznych mieszkańców. Jan Nepomucen II Carl Praschma zmarł w 1822 roku, został pochowany w kaplicy zamkowej w Niemodlinie.
Wejście do krypty grobowej w kaplicy zamkowej, w której zostali pochowani Marianna z domu Zierotin i jej mąż Johann Nepomuk Carla Praschma.
Kolejnym spadkobiercą zamku w Niemodlinie był Friedrich I Graf Praschma Freiherr von Bilkau, syn Jana Nepomucena II i Marianny Karoliny von Zierotin-Lilgenau. W 1820 roku zawarł związek małżeński z Marie Johanna von Schaffgotsch, zmarł w 1860 roku w Niemodlinie.
Epitafia hrabiny Marianny Praschma z domu Zierotin- Lilgenau.
Tablica Praschmów z 1872 roku.
Następnie panem dóbr niemodlińskich zostaje ich syn, Friedrich II Wilhelm Franz Nikolaus Ernst Leopold Karl Johann Nepomuk Lazarus Graf Praschma von Bilkau. Friedrich II w 1861 roku został przyjęty do Zakonu Kawalerów Maltańskich, a w 1867roku został współzałożycielem Śląskiego Stowarzyszenia Zakonu Kawalerów Maltańskich. To za jego panowania w latach 1869-1873 przeprowadzono ogromne prace remontowo- budowlane zamku. Praschma zatrudnił architekta Karla Piepera oraz malarza Franza Heinricha Commansa. Witraże do zamkowej kaplicy wykonał Karl Hertel, a wyposażeniem zajął się stolarz artystyczny Karl Buhl. Jak widać, Friedrich II, zatrudnił najlepszych artystów tejże epoki.
Witraże wykonane przez Karla Hertela. Dziś w fatalnym stanie. Fot. z 2015 r.
Pocztówka z 1870 roku.
Pocztówka z lat 1911-13.
Elewację zamku wyłożono bazaltowym kamieniem łamanym, a szczyty oraz obramowania okienne wyłożono czerwoną cegłą klinkierową. Dobudowano również w południowo- zachodniej ścianie zamku taras, sięgający pierwszego piętra, z zejściem do ogrodu.
Salon neogotycki z drewnianym stropem, imitującym gwiaździste sklepienie gotyckie.
Motto Praschmów: „QUEM STIRPIS TOLLUNT LAUDES AD SIDERA: CERVUS UT SUA SUBLIMI CORNUA FRINTE GERIT”, Z ŁACIŃSKIEGO OZNACZA: „Tak potomków rodu wznoszą ku niebu chwalebne ich czyny, jak jeleń wspaniałe swe poroże na czole ku górze nosi”.
Widok na most zamkowy, lata1905-09.
Po śmierci Friedricha II Wilhelma w 1909 rok, majątek dziedziczy jego pierworodny syn Johannes „Hans” Nepomuceno Maria Friedrich Emanuel Kajus Piusa Hubertus Graf Praschma Freiherr von Bilkau, który ożenił się z Marie Landsberg-Velen.
Tablica Marie Gräfin Praschma z domu Landsberg- Velen (1865- 1937).
Za jego rządów, do zamku doprowadzono elektryczność, wodociąg oraz centralne ogrzewanie. Hans był zwolennikiem stylu renesansowego i starał się zatuszować formy neogotyckie, które wprowadził jego ojciec. Przebudowano wówczas budynek bramny, który zachował się do dzisiejszych czasów, odnowiono tak zwaną „Wielką Salę”. W kaplicy usunięto (lub zamalowano) neogotycką polichromię, odrestaurowano sgraffiti na wieży zamkowej. Trzeba tu wspomnieć, iż wszelkie przebudowy były nadzorowane przez służby konserwatorskie.
Zdjęcie pochodzi z lat 1920-30.
Pocztówka z lat 1925-30.
Następcą Hansa, który zmarł w 1935 roku, był jego syn Friedrich III Leopold Maria Walentin Emanuel Oscar Graf Praschma Freiherr von Bilkau. Leopold zawarł związek małżeński z Sophie Hohenlohe-Schilingsfürst, córką księcia raciborskiego na Rudach Victora III Augusta. Friedrich III Leopold również kontynuował dzieło swojego ojca i dbał, aby zamek był restaurowany pod okiem konserwatora. Historia lubi zataczać koło. Znów przebudowano taras, który wyglądał tak jak za czasów jego dziadka- Friedricha II.
Taras, 2015 r.
Dziedziniec zamkowy w latach 1930-39.
Również kaplica uległa zmianie, wprowadzono do niej znów neogotyckie elementy, które tak bardzo raziły jego ojca, a które wprowadził jego dziadek. Kolejną przebudową miał być dach zamku, wykonano nawet kosztorys.
Widok na zamkowy dach, 2015 r.
Jednakże zbliżająca się wojna udaremniła ten zamiar. Leopold został wcielony do armii hitlerowskiej, a dobrami odtąd zajmowała się jego żona. Na zamku zarekwirowano część pomieszczeń na potrzeby szpitala wojskowego, a później także kolejne na Archiwum Państwowe z Katowic oraz koncernu I.G. Farbenindustrie
W 1945 roku Praschmowie opuścili zamek. Po zakończeniu wojny zamieszkali w Niemczech w Kapellen. Ostatni Praschma zmarł w 2000 roku.
Zamek w latach 1945- 67.
Południowo – wschodnia elewacja, 1945-1967.
Zamek w trakcie działań wojennych był zajęty przez żołnierzy Armii Czerwonej. W pomieszczeniach gospodarczych założono Powiatowy Urząd Ziemski, który za zadanie miał przejęcie majątków niemieckich od Rosjan i wznowienie działalności produkcyjnej. Niejako przy okazji urząd ten zajmował się również „zagospodarowywaniem” urządzeń i wyposażenia pałaców i dworów. W budynku bramnym zorganizowano posterunek milicji, a w budynkach folwarcznych powstał obóz pracy dla ludności niemieckiej, która jeszcze została na tych ziemiach, a nie zdążyła wyjechać.
Dziedziniec zamkowy. widok na budynek bramny, 2015 r.
cdn…
Wykorzystane źródła:
Stare pocztówki: http://fotopolska.eu
Paszkowska Aleksandra „Zamek w Niemodlinie, dzieje i architektura”, Niemodlin 2007
Woźniak Mariusz i Elżbieta, „Pocztówka z Niemodlina – Gruss aus Falkenberg”, Niemodlin 2009
„Bild-Band Kreis Falkenberg in Oberschlesien”, 1982
Sękowski Roman „Herbarz szlachty śląskiej”, tom VI
Badania archeologiczno- architektoniczne na terenie części wschodniej dziedzińca honorowego i części zachodniej fosy”, Wrocław 2009 (ze strony: niemodlinzamek.pl).
„Informator archeologiczny. Badania 1979”, Wrocław 1980