Stare Kolnie to wieś położona w województwie opolskim, w gminie Popielów. Wzmiankowane w dokumencie z 1316 roku jako Coln (Callen, Kallen). Później była to nazwa Kolno. W II połowie XVIII wieku pojawiła się nazwa Alt Köln dla odróżnienia od nowo założonej osady – Neu Köln. W 1947 roku miejscowości te dostały polskie nazwy: Stare Kolnie i Nowe Kolnie.
Kompleks pałacowo – parkowy zajmuje około 64 hektarów. W części południowej zespołu mieszczą się budynki gospodarcze: budynek administracyjny, rządcówka, gorzelnia, stajnie, obory. Natomiast od strony północnej znajduje się pałac wraz z ogromnym parkiem.
Pałac w Kopicach otaczały też piękne ogrody, zachowane jedynie na starych pocztówkach. Ich kompozycja zadziwia nawet dzisiaj. Niezwykłe dywany kwiatów, wymyślne formy, feeria barw, ciekawe i rzadkie okazy.
Twórcą tychże przepięknych ogrodów w Kopicach był mistrz ogrodnictwa, Wilhelm Hampel (1834 – 1898). Był on głównym dyrektorem oraz inspektorem ogrodów Schaffgotschów. Jego kompozycjami dywanowo – kwiatowymi zachwycała się nawet ówczesna królowa Wielkiej Brytanii i Irlandii – Wiktoria. Podobno zaoferowała ona ogrodnikowi nadzór królewskich ogrodów w Londynie. Jednakże Hampel propozycji nie przyjął i do końca swego życia pozostał wierny kopickim ogrodom.
Pałac w Kopicach w latach 1863-65 został rozbudowany według projektu architekta Karla Lüdecke z Wrocławia oraz mistrza budowlanego Konstantego Heidenreicha. Pałac po przebudowie zyskał charakter w stylu neogotyku z elementami neorenesansowymi. Bryła obiektu została ozdobiona architektonicznymi detalami kamieniarskimi w postaci przepięknej sztukaterii (sterczyny, pilastry, akanty).
W 1859 roku majątek w Kopicach zakupił hrabia Hans Ulrich von Schaffgotsch dla swojej siedemnastoletniej żony Joanny Gryczik von Schomberger – Godulla. W latach 1863-65 pałac zostaje rozbudowany według projektu architekta Karla Lüdecke z Wrocławia oraz mistrza budowlanego Konstantego Heidenreicha. Pałac po o przebudowie zyskał charakter w stylu neogotyku z elementami neorenesansowymi. Bryła obiektu została ozdobiona architektonicznymi detalami kamieniarskimi typu sterczyny, maswerki.
Kopice od 1360 roku były siedzibą rodu von Borsnitz, od 1450 roku w rękach rodziny von Bees. W 1531 roku dobra należały do kanonika katedry wrocławskiej Baltzara von Neckern, potem do Hansa Henryka Heymanna von Rosenthal, Gotfrieda von Spätgen. Od 1751 roku Kopice należały do śląskiej rodziny von Sierstorpff. To właśnie za ich czasów, w 1783 roku rycerską siedzibę przebudowano na rezydencję w stylu klasycystycznym. Jej autorem był opolski architekt Hans Rudolph. W 1859 roku majątek w Kopicach zakupił hrabia Hans Ulrich von Schaffgotsch dla swojej siedemnastoletniej żony Joanny Gryczik von Schomberger –Godulla. Majątek liczył 1300 ha ziemi, w tym 662 ha roli, 159 ha łąk i 450 ha lasów. Sam park zajmował 54 ha. Do majątku Kopice należał także folwark Orlichów (Ullrischof), Leśnica (Waldau) oraz dobra w Więcmierzycach, Żelaznej, Krasnej Górze, Tłustorębach (zw. Kościelną Górą) oraz w Pniewiu.
Ruiny pałacu w styczniu 2017 roku. Przeczytaj dalszą część wpisu »
W piątek 8 stycznia 2021 roku, podczas prac przy budowie centrum przesiadkowym Opole Wschód, znaleziono część pomnika Bismarcka.
W Chróścicach, a dokładniej w Kątach (gmina Dobrzeń Wielki) na 168,3 km rzeki Odra znajduje się stopień wodny. Odra od zarania dziejów pełniła ważną funkcję jako szlak komunikacyjny oraz handlowy. Niestety nieregulowana rzeka często wylewała, powodując znaczne szkody. W roku 1888 Reichstag wydał ustawę, która zakładała m.in. skanalizowanie rzeki Odry od Koźla do ujścia Nysy.
Pierwsza część historii sanatorium w suchym Borze opisana jest tutaj. Po zakończeniu wojny ośrodek przeszedł w polskie ręce. Ponownie zaczął funkcjonować 1 lipca 1947 roku jako Państwowe Prewentorium Dziecięce w Suchym Borze. Zakład podlegał Dyrekcji Huty Batory w Chorzowie. Od 1953 roku sanatorium stało się placówką przeciwgruźliczą o nazwie Państwowe Prewentorium Dziecięce. Tym razem do ośrodka trafiały nie tylko chore dzieci, ale również te z rodzin gruźliczych, aby korzystając ze specyficznego mikroklimatu mogły nabrać sił i nabyć odporność.
W samym środku lasu, werdyktem króla Prus Fryderyka Wielkiego z dnia 30.03.1773 roku, została założona kolonia. W odróżnieniu od podmokłych okolic Chrząstowic i Lędzin, wioska została ulokowana na suchych terenach i nazwano ją Suchy Bór. Nadzór nad powstaniem kolonii objął mistrz leśny Burich.
Kadłubiec to niewielka wieś położona w województwie opolskim, w gminie Leśnica. Pierwsze wzmianki pochodzą z dokumentu z 1302 roku. Wymieniają wówczas wieś Katlubez. W XVII wieku wieś znana jest pod nazwami Kadlubietz i Kadlubiecz. W 1936 roku dotychczasową nazwę urzędową wsi Kadlubietz zastąpiono nazwą Annatal. Po 1945 roku zmieniono na Kadłubiec.
Jednym z ciekawszych zabytków są ruiny zabytkowego wiatraka. Jest to murowany wiatrak typu holenderskiego.
Grabin to wieś położona w województwie opolskim, w gminie Niemodlin.
W księdze łacińskiej Uposażeń biskupstwa wrocławskiego wymieniana była już około 1300 roku jako Grebyn. Później w 1330 roku jako Grebin. W XVI wieku miejscowość wymieniana jest jako Griefen, Grifen, w 1638 roku jako Grieben. Do 1742 roku wieś należała do księstwa biskupiego w Nysie. Później do powiatu grodkowskiego, a w 1816 roku weszła w skład ówczesnego powiatu niemodlińskiego. W 1830roku występuje pod nazwą Grebin, a od XVII wieku aż do 1945 jako Grüben. Po 1945 roku nadano dzisiejszą nazwę Grabin.
Oryginalne haki rzeźnicze służące do wieszania tusz
Dziś już mało kto pamięta o Bad Grüben. A było to pierwsze uzdrowisko, które powstało na Śląsku Opolskim w XIX wieku. Zdrój był położony w lesie między Grabinem a Krasną Górą w powiecie niemodlińskim.
Według legendy pewnego razu kłusownik zranił jelenia. Zwierzęciu jednak udało się uciec w głąb lasu. Rannego jelenia przyuważył gajowy. Zobaczył, że jeleń codziennie pije wodę ze źródełka oraz moczy w niej ranną łapę. Po kilku dniach rana zagoiła się, a zwierzę całkowicie wyzdrowiało. Do źródła przychodziły też inne chore zwierzęta. Swoimi spostrzeżeniami gajowy podzielił się z hrabią Edwardem Promnitzem. Hrabia ten od wielu lat chorował na niedowład kończyn dolnych.
Grabin, dawna Ptaszarnia, na przeciw pozostałości po pałacyku myśliwskim. Obiekt raczej współczesny, ale ciekawy. Przeczytaj dalszą część wpisu »
Pierwsza wzmianka o Naroku pochodzi z 1234 roku. W dokumentach wymieniono wówczas nazwę Naroci. Słowo „narok” oznaczało osadę, w której płaci się naroki, czyli podatek. Wieś na przestrzeni wieków zmieniała wielokrotnie właścicieli. Do połowy XVI wieku byli nimi państwo Zawadzcy. Później dobra przeszły w ręce rodu von Bees. Następnie właścicielem majątku był major gwardii królewskiej Gottlob Albrecht von Sauerma- pan majątku w Sadowicach pod Wrocławiem, starosta Reinhard, generałowa von Schmiedeberg, dwaj bracia Żydzi Zygfryd i Wolf Guradze, i od 1858 roku rodzina Wichelhausów. Wichelhausowie opuścili swoją posiadłość w styczniu 1945 roku.
W nocy z 31 października na 1 listopada 1980 roku w Szpitalu dla Psychicznie i Nerwowo Chorych w Górnej Grupie (w województwie kujawsko-pomorskim), zabrakło światła. Nikogo to nie zdziwiło. Nie po raz pierwszy zresztą. W latach 80. ubiegłego wieku ze względów oszczędnościowych często wyłączano prąd. Pracownicy szpitala byli już do tego przyzwyczajeni. Mieli przygotowane świeczki rozstawione na parapetach. Oświetlały one mroczne korytarze bladym migoczącym światłem. Zbliżająca się data 1 listopada przywołuje skojarzenia związane ze zniczami na cmentarzu. Z tą różnicą, że świeczki tutaj oświetlają drogę żywym. Jeszcze żywym…
Wyobraźcie sobie budowlany eksperyment, w którym do budowy domu mieszkalnego użyto stali. Budynek ten według najsłynniejszej szkoły projektowania na świecie Bauhaus swoją formą nawiązywał do idei funkcjonalizmu.
Chociaż szkoła istniała zaledwie 14 lat (działała w latach 1919–1925 w Weimarze, w latach 1925-1932 w Dessau oraz w Berlinie od 1932 roku do połowy 1933 roku) to na trwałe zapisała się w sztuce. Do dzisiaj najwięksi architekci wzorują się na Bauhausie, tworząc funkcjonalne obiekty o prostych bryłach, oszczędnych formach i braku zdobień.
Zamiast zbędnych zdobień czy ornamentów, Bauhaus proponuje proste kształty, ale uatrakcyjnione przeróżnymi fakturami: drewno, metal, szkło, kamienie, skóra. Bauhaus to także szeroko pojęty minimalizm.
Biała Nyska wieś położona w woj. opolskim, powiecie nyskim, w gminie Nysa, nad rzeką Biała Głuchołaska. Osada wzmiankowana była już w 1231 roku. Wówczas biskup wrocławski Wawrzyniec tereny Białej nadał Komesowi Zygfrydowi. Biała była wsią lokowaną na prawie niemieckim.
Biała Nyska, Brama wjazdowa pozostałość pałacu. Fot. 2017 r. Przeczytaj dalszą część wpisu »
W samym środku Stobrawskiego Parku Krajobrazowego znajdują się ruiny drewnianego obiektu. To dawna karczma, a miejsce zwie się Wilcza Buda. Budynek z XVIII wieku dawniej był schronieniem dla podróżnych oraz myśliwych, polujących w tych lasach na wilki. Dawniej wilków w okolicznych lasach było całe mnóstwo. Ponoć jeszcze w latach 80. XX wieku znaleziono potrąconą wilczycę.
Wilcza Buda, fot. 2009 r. Przeczytaj dalszą część wpisu »
Były gęsi to teraz czas na kozy. W woj. opolskim mamy co najmniej trzy miejscowości, w których znajdziemy tzw. Kozi Rynek oraz figurę ją symbolizującą.
Gąsiorowice to wieś znajdująca się w gminie Jemielnica. W 1361 roku wieś funkcjonuje pod nazwą Gansorowicz. W 1463 roku Ganszrowicz, a w 1526 r. Husarowitz. Nazwa ta kryje w sobie dwa słowa: hus i husar, które oznaczają: gęś i pastuch gęsi.
Wieża Ischl została wybudowana przez hrabiego Andreasa von Renarda w 1840 roku. Znajduje się w Strzelcach Opolskich, prowadzi do niej 2-kilometrowa aleja kasztanowa z parku miejskiego.
W 1890 roku do kościoła w Sławikowie (pow. raciborski) przynależały również wsie Budziska, Ruda, Siedliska i Turze, mieszczące się na drugim brzegu rzeki Odra. Parafianie chcąc uczestniczyć w mszy, musieli korzystać z przeprawy promowej tzw. „Turski przewóz”, znajdującej się w miejscowości Turze.
Radomierowice zostały założone w latach 1772 – 1773 jako kolonia Plümkenau w ramach kolonizacji fryderycjańskiej, przeprowadzonej przez króla Prus Fryderyka II Wielkiego. Osadnicy przybyli z obszarów Hesji, Saksonii, Palatynatu oraz dzisiejszych Czech. Głównym zajęciem kolonistów było pozyskiwanie węgla drzewnego dla okolicznych hut.
Dawniej Jedlice były częścią wsi Szczedrzyk. Nazwa pochodzi prawdopodobnie od rosnących tu licznie jodeł. W 1775 roku powstał tutaj zakład hutniczy, a dokładniej wytwórnia drutu i gwoździ (ciągarnia drutu). Pierwotnie zakład ten miał mieścić się koło Kluczborskiej Huty w Zagwiździu, ale ostatecznie zdecydowano na wybudowanie jej w Jedlicach nad rzeką Mała Panew.
Pierwsza wzmianka w źródłach pisanych pochodzi z 1234 roku, kiedy to wymieniona jest wieś Naroci. Słowo „narok” oznacza podatek (daninę). Na przestrzeni wieków wieś wielokrotnie zmieniała nazwę: 1234 Naroci; 1499 Narok; 1687 Norok; na mapie z 1873 r. widnieje nazwa Norock (nie wiem czy to pomyłka, czy jednak tak była pisana nazwa); na mapie z 1889 roku jest Norok; 1935 Wolfsgrund; 1945 Norok; od 12.11.1946 do nadal Narok.
Kadłub Wolny znajduje się w gminie Zębowice, w powiecie oleskim. Pierwsza wzmianka o Kadłubie Pruszkowskim, tak pierwotnie nazywała się wioska, pochodzi z 1295 roku. Kadłub Pruszkowski swą nazwę zawdzięczał pobliskiej wsi Pruszków, obecnie przysiółek Kadłuba- Prusków. Miejscowość nosiła również nazwę Kadłub Wielki, Freihöfen, a od roku 1945 Kadłub Wolny.
Według hinduskiej legendy bóg Śiwa rozrzucił siedem magicznych kamieni w siedem stron świata. Był to prezent dla ludzi. Bowiem z tych miejsc miała emanować niesamowita energia służąca ludzkości. Kamienie spadły w Delhi, Delfach, Jerozolimie, Krakowie, Mekce, Rzymie i Velehradzie.
Walidrogi to wieś w gminie Tarnów Opolski. Została założona w 1773 roku w wyniku kolonizacji pruskiej na Śląsku. Budową osiedla kierował lustrator lasów Burich. Wieś zasiedlili koloniści z Czech, Karniowa, Moraw i Norymbergii.
Dziś będzie o pewnej osobliwości geologicznej, o której dowiedziałam się w 2009 roku od jednego przemiłego Pana z Urzędu Gminy w Tarnowie Opolskim. Niestety nie pamiętam nazwiska, ale ów Pan opowiedział mi wówczas o kilku interesujących miejscach w okolicy, a także wydrukował mi mapkę, na której zaznaczył ciekawostki. Mapkę na pamiątkę mam do dzisiaj. Wracając do tematu…
Kamień węgielny pod budowę kościoła ewangelickiego w Białej wmurowano 10 czerwca 1872 roku. Pierwsza msza wraz z poświęceniem świątyni odbyła się 23 października 1873 roku. Nabożeństwo odprawił pastor Grindel.
